Diyarbakır’ın taş sokakları, zamanla yarışan duvarların gölgesinde sessizce uzanır. Deliller Hanı’nın iç avlusunda, tarihi kemerlerin altındaki ahşap masalarda sabah kahvesi içen bir adam, tam karşısındaki masada oturan genç kadını fark etti. Kitabını kapattı, gözlüklerini çıkardı ve başını kaldırarak gülümsedi. Kadın, bu nazik bakışa tebessümle karşılık verdi: “Ben 24 Yaşında Escort Derya. Kahvenin tadı yalnız içilince biraz eksik kalıyor, değil mi?”
Derya’nın sesi yumuşaktı, ama sözcükleri kararlılıkla dökülüyordu. O, ne fazla utangaç ne de fazla iddialıydı. Karşısındakiyle sohbet etmeyi seçerken herhangi bir beklenti yaratmıyor, sadece varlığının doğallığını hissettiriyordu. 24 yaşında olduğunu söylediğinde, o gençlikte bir savrukluk değil, bir olgunluk taşıdığı hemen fark ediliyordu.
Birlikte içtikleri kahvenin ardından kısa bir yürüyüşe çıktılar. Derya, bu şehirde geçirdiği zamanları anlattı. Her taşın bir hikâyesi olduğunu, kendisinin de bu hikâyelerin içinde sade bir cümle olarak kalmayı sevdiğini söyledi. Onunla olmak; anlatmak değil, paylaşmaktı. Derya, sadece bir 24 Yaşında Escort değil; yanında insanı kendisiyle tanıştıran, ağırbaşlı ama içten bir kadındı.
Odalarında buluştuklarında hiçbir şeyin aceleye geldiği hissedilmedi. Derya’nın dokunuşu zarifti, teni gibi ritmi de sakindi. Arzuyu koşulsuz yaşatan değil, karşılıklı hissettiren bir yapıya sahipti. Onun yanında olmak, bir gecelik temastan çok daha fazlasıydı.
Derya ile geçirilen zaman, kahvenin ilk yudumu gibi… Sade, sıcak ve içten. Sadece bedenin değil, kalbin de yer bulduğu bir yakınlık.
